We leven nu in 2015 (ha, leuk om te zeggen) en we hebben zoveel mogelijkheden wat betreft het internet. Sommigen maken er gebruik van, anderen niet. Sommigen maken er goed gebruik van, anderen niet. De vrijheid van het internet is heerlijk, tot op zekere hoogte..
Gisteren aten Stephen en ik een kiwi. Dit was de eerste keer dat wij een kiwi ‘samen’ aten, allebei op een eigen manier. Beiden waren we er van overtuigd dat onze eigen manier de ‘juiste’ was, na wat werk op Google kwamen we er achter dat er nog veel meer manieren zijn om een kiwi te eten. Teksten van liedjes vind je op internet, spelletjes kun je spelen via internet, contacten onderhouden.. Misschien nog wel het leukste: deze blog schrijven (of lezen) gaat via internet! Allemaal zulke leuke dingen, zonder het internet hadden Stephen en ik elkaar ook niet gekend, had ik Dagmar niet gekend en veel meer belangrijke mensen om me heen had ik niet gekend.
Maar ook geeft de internet een bepaalde vrijheid, waar sommige mensen niet mee om weten te gaan. Ze zeggen wel ‘als je iets op internet plaatst, dan geef je anderen de mogelijkheid om er op te reageren’. Ben ik het mee eens, anderen kunnen het zien, kunnen er op reageren en mogen zelf een invulling geven aan wat ze er op reageren. Als je kijkt op Facebook, zijn er zoveel pagina’s waar ontzettend veel commentaar op komt. Bekende Nederlanders die met de grond gelijk worden gemaakt. Bij een foto van Nicolette van Dam lees ik bijvoorbeeld dat ze haar kinderen rare namen zou geven. Zelf zou ik die namen niet kiezen, maar als zij er toch gelukkig mee is?!
Ook vloggers krijgen het er zwaar mee te verduren. Onder een willekeurige vlog van Mascha staan ook de (on)nodige nare comments. Ik vind dat maar raar, het lijkt alsof het in de YouTube-wereld er veel harder aan toegaat dan in de blog-wereld. In een video zit soms misschien wel meer tijd dan in een blogpost. Er heeft iemand over nagedacht, het idee uitgewerkt, iemand is daar maar gaan zitten voor de camera.. En dan krijg je nare dingen naar je hoofd gesmeten. Voor mij is dat een reden om niet met YouTube te beginnen.
Dan hebben we het nog niet over social media gehad, hoe makkelijk is het om via Instagram iets raars achter te laten? Je maakt gewoon een nepaccount aan – soms nog niet eens – en roept maar rare dingen in het rond. Waarom? Geen idee. Zomaar. Het kan, denk ik dat de gedachte is. Een stukje onzekerheid speelt ook wel mee, je bent jong – want dat zijn degene die zo reageren meestal -, je voelt je niet zo fijn (want: puberteit) en je ziet anderen op Instagram die wel het aantal volgers hebben dat jij wilt, of het aantal likes, of een ‘mooie foto’, of weet ik het wat. Dan is het ‘makkelijk’ om in je boosheid iets te roepen wat je niet meent.
Zo ben ik niet opgevoed, mij is meegegeven om vriendelijk tegen anderen te zijn. Zowel offline als online. Als ik tegen iemand aanloop, zeg ik sorry. Als ik ergens langs wil, dan vraag ik dat. Als ik een mooie foto zie, dan reageer ik er op. Als ik iets zie wat me niet aanspreekt, of wat ik niet mooi vind, of wat dan ook, dan scroll ik er voorbij. Het schiet toch niets op en je maakt er niemand blij mee, met jouw negatieve gedrag.
Heb jij je wel eens laten verleiden tot het verspreiden van negativiteit op het internet?